Hann lét sem hann væri hvorki hér né nú
eftir að hann kom af sjónum um vetur
og kallaði til vitnis þokuna
sem hann var vanur að sveipa sig þegar hann fór með konunni í fatabúðir
í leit að því sem hann sagði að fengist ekki.
Hún hafði þessa löngun að gera hann sælan
þótt sjálfum þætti honum hann vera staddur í fjarska
og gömlu fötin enn dýrleg.
Kominn heim lagðist hann venjulega í nýju jakkafötunum upp í eftirlætissófann sinn.
Þegar hann hafði sofnað út af lagði hún eyrað að brjósti hans.
Þá heyrði hún lágvært garg í fugli og öldunið.
Á sömu stundu fannst henni sófinn svífa yfir úthafinu
og hamingja þeirra nærri.
Skráðu þig til að fá fréttabréf um viðburði, fréttir og menningu í Kópavogi.
MENNINGARSTOFNANIR
