Ljóðstafur Jóns úr Vör 2017

þú breyttir mér óvart í vetur

og hélst ég væri planta (og sól og ský)

sem vökvaði sjálfa sig með snjó

og geymdir mig í brjóstvasa í krukku með mold

og úr laufunum láku silkileiðir í gegnum saumana

að tölu sem ég þræddi eitt sinn með hári

ég ferðast þaðan á hraða úlfalda

því annars verður sálin eftir segja arabar

í eyðimörk skyrtu þinnar

(sem minnir á handklæði)

er ég týnd í sveit milli sanda

of nálægt

til að geta aðskilið

jörð og skinn

svo ég skauta bara hér

þar til vorar

– Hvaðan utan af landi ertu?
spurði fisksalinn

það var eitt og hálft kíló af hrognum
á milli okkar
og sambandið ekki alveg augljóst
en víst að ég þekkti
innyfli frá dauðyfli

og svarið sendi hugann yfir fjörð
með nokkur forskeyti
í
við
á
úr
frá
en ég deildi ekki um það

– sem sagt ekki í hundraðogeinum í uppeldinu
bætti hann við

og ég sem fagnaði ung og oft
í hundraðogeinum
mundi ekki hvar uppeldið endaði:
– nei

– þá viltu víst lifur?
sagði hann
og hrærði í fatinu

en ég datt inn
í póstnúmer pempíunnar:
– nei takk, það gerir brjóstsviðinn,
skilurðu

hann þerraði fituga höndina
og var létt:
– þetta er heldur ekki mannamatur
hún er full af ormum og ógeði, lifrin

með áhyggjur af hlýnun sjávar
úrkynjun og ormaveitum
og afgreiðslumanni í fiskverslun
sem var of hreinskilinn fyrir starfið
gleymdi ég að spyrja:

– hvaðan utan af landi ertu?

aspir

sprautaðar í jarðveginn
eins og bráðabólusetning við bílastæðum

þú sparkar fótunum á undan þér

Í gluggum er myrkur en út um hvern einasta
horfirðu á sjálfa þig á götunni

höfuðið liggur á hettunni
stöku fallbeying hrýtur af vörum

af og til líturðu um öxl
á gönguslóðann og aspirnar

gleymir fallbeygingunum
raular textabút úr Smiths lagi

agnið er úti

en hér er enginn, um engan, frá engum
til einskis.